Vechtscheiding
Onvervulde behoeften resulteren vaak in een vechtscheiding
Vaak zie je dat ouders zelf onopgeloste patronen/ belemmeringen dragen vanuit hun eigen geschiedenis als kind van het systeem waarin ze geboren zijn. Die belemmeringen zijn soms bewust, meestal niet.
Door met de ouders op onderzoek te gaan naar hun eigen patronen en inbreng komt vaak naar voren dat ze hun eigen plek als kind niet goed hebben kunnen innemen. Deze ouders hebben vaak onvoldoende van hun eigen ouders gekregen (die op hun beurt weer belast zijn door hetzelfde systeem). Wat je ook vaak ziet is dat deze mensen als kind niet op de juiste plek in hun gezin stonden.
Doordat de vechtende volwassenen niet voldoende kregen als kind nemen ze nu kinderlijke behoeften en patronen mee. Deze behoeften hebben ze niet kunnen vervullen bij hun eigen ouders. De (stille?) herkenning bij de gevonden partner is groot. Ze herkennen elkaars pijn. Maar, deze pijn kunnen ze voor de ander niet wegnemen. En dat leidt tot wrijving, nieuwe pijn, teleurstelling. Dat werkt door in de relatie, die uiteindelijk kan eindigen in een echtscheiding.
Eigen pijn onderzoeken
Alleen door als volwassene zelf je eigen pijn onder ogen te zien en te beseffen hoe dat zo is gekomen kan je dat verwerken. Veel ouders vinden dat ze hun eigen achtergrond wel verwerkt hebben, achter zich hebben gelaten. Vaak maken ze duidelijk dat ze daar niet mee aan de slag willen. Het verleden is tenslotte het verleden, wat achter ons ligt laten we daar.
Was het maar zo simpel. Wat achter ons ligt beïnvloedt ons in het hier en nu. Hoe krijg je deze ouders zover dat ze op onderzoek gaan in hun eigen geschiedenis?
Wanneer en waarom gaan ouders hun pijn verwerken
Mijn ervaring is dat je deze ouders kunt bereiken door ze te laten zien wat de uitwerking is op hun kinderen. En dan niet alleen de uitwerking van de scheiding en de ruzie daaromheen. Maar juist ook het effect van de verborgen patronen. Ouders die niet voldoende kregen van hun ouders, en nu daardoor ook niet in staat zijn om hun eigen kinderen mee te geven wat ze zelf niet hebben gekregen. Zodra deze ouders tot het inzicht komen dat hun eigen kinderen niet krijgen wat ze nodig hebben, niet op hun eigen plek staan in hun gezin is er vaak heel veel mogelijk.
Is een (v)echtscheiding en verdere belasting van de kinderen te voorkomen?
Dat kan, als de ouders maar op tijd op onderzoek gaan. In opstellingen zie ik hele mooie, ontroerende en helende bewegingen komen. Als ik de ouders later spreek zijn die effecten ook zichtbaar in het dagelijkse leven.
Als de echtscheiding er al is, dan kan er nog steeds gewerkt worden met opstellingen. Ook dan heb ik mooie resultaten gezien, partners die elkaar weer gaan eren als de vader of moeder van hun kind(eren), ex-partners die met meer rust en minder emotie de zakelijke kant regelen, kinderen die weer blij mogen zijn met beide ouders, kinderen die zichzelf weer helemaal kunnen gaan waarderen (niet meer een stuk van zichzelf weg moeten cijferen omdat het zo op papa/ mama lijkt).
Echtscheiding is een belasting, voor ouders en kinderen
De onvervulde behoeften en onverwerkte emoties die niet worden geheeld, werken door in de relatie en wel op zo'n manier dat er uiteindelijk een echtscheiding ontstaat. Dat belast en beschadigt zowel de ouders als hun kinderen. Door de echtscheiding zijn de onvervulde behoeften en onverwerkte emoties nog groter en pijnlijker geworden. Zolang hier niets aan wordt gedaan blijven deze onvervulde behoeften en onverwerkte emoties invloed hebben op al je bestaande en nieuwe relaties.
Dat betekent dat je eigen belasting en de belasting die je je kinderen meegeeft nog groter wordt en dat de kans op een succesvolle nieuwe liefdesrelatie kleiner wordt.
Geef jezelf een toekomst zonder deze belasting
Ik praat graag vanuit het positieve; ruim op en creëer ruimte voor mooie, warme, liefdevolle, helende, ondersteunende, nieuwe ervaringen. Vergroot je kans op succes in al je relaties en ondersteun je kinderen in het helen van hun pijnlijke plekken.
Bied jezelf en je kinderen een nieuw toekomstperspectief. Een perspectief waarin de pijn niet verder gaat, maar ophoudt te bestaan. Waarin je van binnen uit vervuld raakt.
De muur afbreken is spannend en kwetsbaar, maar ook helend en opbouwend
Wat ik heel serieus neem is het muurtje dat (de muur die) veel ouders als zelfbescherming hebben opgebouwd. Die muur hoeft niet in één keer te worden omgegooid. Het muurtje heeft een functie die belangrijk is en gezien mag worden. Steen voor steen is prima. Daarbij is veiligheid, geborgenheid en privacy natuurlijk heel belangrijk. Dan kan je pijn er zijn.
Zodra de volwassene gaat ervaren dat hij/ zij zichzelf veel kan geven en niet meer afhankelijk is van ouders die er onvoldoende zijn geweest gaat er een helend proces op gang komen. Dan kan de volwassene gaan verwerken en ervaren (en leren) dat hij/ zij zichzelf kan geven wat hij nodig heeft.
En uiteindelijk leidt dat tot een leven met veel minder muurtjes, meer en echter contact, veel minder energie verlies om overlevingspatronen in stand te houden. Er is dan veel meer ruimte om in contact met je gevoel en ervaring te leven, om verbinding te maken op een dieper niveau, om jezelf en je relaties meer te bieden. En dat biedt je een heel nieuw toekomstperspectief.